Kościół parafialny w Medyce
Genezy powstania w Medyce kościoła i parafii obrządku rzymskokatolickiego należy szukać w XV w. i wiązać z osobą króla Władysława II Jagiełły (1386-1434)[1]. Medyka wzmiankowana w źródłach już pod koniec XIV w. leżała w tamtym czasie na trasie itinerarium królewskiego, tj. szlaku stałych objazdów monarszych po podległym mu terytorium, a źródła odnotowują pobyty tu Jagiełły na przestrzeni lat 1403-1434. Z relacji J. Długosza wynika, że sędziwy monarcha zaziębił się w Medyce podczas słuchania słowików, podupadł na zdrowiu i zmarł w pobliskim Gródku (Jagiellońskim). Nie można wykluczyć, że z racji powszechnie znanej pobożności króla i towarzyszących mu niemal na każdym kroku hierarchów kościelnych, w drewnianym zamku medyckim[2] odprawiane były w tamtym czasie msze św. i nabożeństwa.
W dniu 28 IX 1419 r. Władysław Jagiełło ufundował kościół parafialny w Wyszatycach, przeznaczając na jego uposażenie m.in. dziesięcinę snopową ze swych dóbr monarszych w Medyce do czasu wybudowania tam kaplicy obrządku łacińskiego[3]. Niestety, nie zachował się żaden dokument pierwszej fundacji kościoła parafialnego w Medyce. Prawdopodobnie kaplica łacińska istniała tutaj już w 1543 r., kiedy źródła wzmiankują kapelana Jana – lectora missarum w Medyce. Trudno jest stwierdzić czy osada należała w tamtym czasie do parafii przemyskiej, czy też podlegała pobliskiej parafii w Wyszatycach[4]. Prawdopodobnie jeszcze przed 1558 r. Medyka wyodrębniła się jako samodzielna jednostka w strukturze administracyjnej diecezji przemyskiej[5], bowiem pod tą datą źródła wymieniają po raz pierwszy ustępującego plebana medyckiego Łukasza z Królewskiego Mostu i wzmiankują jego następcę Wojciecha z Dynowa[6]. Status placówki duszpasterskiej w Medyce nie był jednak dostatecznie sformalizowany, a na przełomie XVI i XVII w. miejscowych duszpasterzy określano mianem kapelanów kaplicy parafialnej[7]. W 1607 r. król Zygmunt III Waza przyłączył uposażenie kaplicy parafialnej w Medyce z prawem prezenty do kolegium mansjonarzy katedralnych w Przemyślu[8]. Wtedy też biskup Maciej Pstrokoński polecił kapelanowi medyckiemu złożyć w Mościskach sprawozdanie ze stanu i dochodów kościoła w Medyce[9]. W związku z tym, że przemyscy mansjonarze zarządzali również kościołem w pobliskich Wyszatycach, placówkę w Medyce traktowali przez długi czas jako filialną[10]. Mimo to Medyka opisywana była jako samodzielna parafia z własnym zarządcą (rektorem, komendarzem), uposażeniem i okręgiem jurysdykyjnym[11]. Po kasacie mansjonarzy zwierzchność nad kościołem i dochodami parafialnymi w Medyce otrzymali w 1787 r. przemyscy wikariusze katedralni w zamian za utracone przez nich beneficjum w Stryju[12]. Dopiero 24 II 1927 r. Medyka wróciła do rzędu samoistnych parafii[13].
Z protokołów wizytacyjnych wynika, że pierwszą świątynię w Medyce wzniesiono staraniem wdowy Anny Rudnickiej[14]. Niestety data jej budowy nie jest znana. Na początku XVII w. kaplicę gruntowanie odrestaurowano lub zastąpiono nowym obiektem. W dokumencie Zygmunta III Wazy z 11 X 1607 r. zapisano bowiem, że w Medyce zbudowano nie tak dawno kaplicę, w której sprawowane są już sakramenty święte[15] [podkreślenie moje –B.J]. Świątynię wzniesiono z drzewa techniką zrębową i posadowiono na kamiennym podmurowaniu[16]. Z protokołów wizytacji bp Piaseckiego z 1646 r. wynika, że obiekt został odbudowany i odrestaurowany przez ks. Alberta Kędzierskiego, ówczesnego rektora kościoła parafialnego w Medyce, i konsekrowany pod wezwaniem św. Apostołów Piotra i Pawła[17]. Może to świadczyć o uszkodzeniu kościoła w pierwszym czterdziestoleciu XVII w., choć materiały źródłowe nie informują o jego zniszczeniu podczas inkursji tatarskiej z 1624 r.[18]. W roku 1646 kościół w Medyce posiadał dwa ołtarze i drewniane cyborium, a dzwonnica zaopatrzona była w dwa dzwony[19]. W kolejnych latach Medyka doświadczyła kolejnych najazdów wojsk nieprzyjacielskich (1648, 1655-1657, 1672)[20], dlatego ponowne poświęcenie kościoła miało miejsce dopiero w maju 1682 r. Dokonał go wizytujący parafię kanonik przemyski Wojciech Włodek[21].
Pierwszy pełny opis kościoła parafialnego w Medyce pochodzi dopiero z wizytacji bp Fredry w 1728 r. Stąd też wiadomo, że wnętrze świątyni zdobiły cztery drewniane ołtarze: główny i trzy boczne. Centralnym punktem wymalowanego na czarno i zwieńczonego rzeźbą Trójcy św. ołtarza głównego był obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, obok którego stały figury Apostołów Piotra i Pawła. W trzech ołtarzach bocznych znajdowały się obrazy: św. Anny (ołtarz fundacji Katarzyny z Tarłów Mniszkowej, odmalowany przez włościanina medyckiego Jana Wojnarowicza[22]), Najświętszej Maryi Panny i św. Antoniego Padewskiego. Wyposażenie kościoła uzupełniały: ambona, belka tęczowa z rzeźbioną postacią Chrystusa na krzyżu oraz pozytyw fundacji wspomnianej Katarzyny Mniszkowej. Niestety, z upływem lat bryła kościoła ucierpiała na tyle, że wymagała gruntownej restauracji[23]. Dlatego też biskup przemyski Walenty Czapski (1734-1741) polecił katedralnym mansjonarzom, którzy byli beneficjentami probostwa w Medyce, „[…] ażeby dochody z jednej mansjonaryi właśnie podówczas wakującej, przez 4 ½ roku obrócili na wyremontowanie tego kościoła […]”[24]. Dzięki tym funduszom oraz wsparciu finansowym ze strony starosty medyckiego Jana Tarły w 1743 r. przystąpiono do gruntownej restauracji świątyni, w wyniku której w Medyce stanął „[…] kościół nowo postawiony z drzewa jodłowego w węgły budowany, dachem gontowym nowym pobity […]”. Obiekt posiadał osiem okien: po dwa duże po obu stronach nawy, dwa w ścianach bocznych prezbiterium oraz okrągłe w ścianie zamykającej prezbiterium nad ołtarzem głównym i nad chórem. Po obu stronach prezbiterium znajdowały się dwie niewielkie drewniane lokalności: zakrystia i kruchta. 17 maja 1744 r. przebudowany kościół parafialny w Medyce został konsekrowany przez biskupa przemyskiego Wacława Hieronima Sierakowskiego pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła[25]. Prace wykończeniowe przy świątyni trwały jednak kilka lat i zostały ukończone dopiero przed kolejną wizytacją biskupa Sierakowskiego w Medyce w październiku 1753 r. W ich trakcie na kalenicy dachu ustawiono niewielką, krytą blachą wieżyczkę na sygnaturkę (z czworoboczną latarnią) oraz wzniesiono od podstaw nową dzwonnicę konstrukcji słupowej[26]. Zawisł na niej dzwon odlany w 1752 r. w Gdańsku przez ludwisarza Jana Gottera Anthony’ego[27]. Taki właśnie widok kościoła parafialnego w Medyce przedstawia znany rysunek Kajetana Wincentego Kielisińskiego z 1837 r.
Wnętrze świątyni zostało przyozdobione malowidłami ściennymi i wyposażone w nowe ołtarze. W protokole z drugiej wizytacji biskupa Sierakowskiego zapisano, że wśród malowideł naściennych wyróżniały się wizerunki Apostołów z tekstem Credo oraz żyłki pokrywające biel ścian[28]. Sklepienie[29] nad nawą główną zdobiły medaliony z kunsztownymi wizerunkami czterech Ewangelistów, a ściany prezbiterium kartusze i polichromia przedstawiająca m.in. Matkę Boską z Dzieciątkiem. Odsłonięte w trakcie remontu kościoła w 2018 r. malowidła przedstawiają nieprzeciętne walory artystyczne i świadczą o dużych umiejętnościach artysty. Trudno się temu dziwić, skoro fundatorami polichromii byli majętni posesorzy: Elżbieta z Branickich Tarłowa, starościna medycka, kasztelanka słońska Anna Charczewska – właścicielka pobliskiego Hurka, oraz gubernator medycki Bratkowski[30]. Ołtarz główny zdobił obraz przedstawiający Chrystusa w asyście Apostołów Piotra i Pawła wykonany techniką olejną na płótnie (wzmiankowany już w 1744 r.[31]). Integralną częścią ołtarza głównego były też pozłacane figury świętych papieży: Grzegorza i Piusa V. Dwa kolejne ołtarze znajdowały się po obu stronach nawy. Pierwszy wyposażony był w obraz Matki Bożej Pocieszenia „na tabulaturze wyrzynany” oraz rzeźbione postacie św. Augustyna i Ambrożego, drugi – „snycerskiej roboty” obraz św. Anny (prawdopodobnie z XVII w., określony jako „stary” w inwentarzu z 1728 r.) pośród drewnianych figur świętych Joachima i Józefa. Nad wejściem do prezbiterium górowała belka tęczowa z krucyfiksem i figurami Matki Boskiej Bolesnej, Marii Magdaleny i św. Jana. Wyposażenie wnętrza uzupełniała ambona zwieńczona figurą św. Mikołaja, organy o dziesięciu głosach[32], które zastąpiły pozytyw wzmiankowany w 1728 r.[33] oraz obrazy w ramach drewnianych z przedstawieniami: Pana Jezusa na krzyżu, Najświętszej Maryi Panny, Matki Bożej Bolesnej, Świętej Rodziny i św. Franciszka Serafickiego[34].
Rosnąca liczba wiernych wymusiła w połowie XIX w. rozbudowę kościoła parafialnego w Medyce. Ta została przeprowadzona w 1849 r. sumptem właściciela Medyki Gwalberta Pawlikowskiego[35]. Jak wspominał ksiądz Wojciech Michna, była to inwestycja tak znaczna, że z kościoła Zygmunta III „[…] trudno było odszukać ślady […]”[36]. Wtedy to poszerzono i wydłużono świątynię, przekształcając korpus jednonawowy w trójnawowy, dostawiono do prezbiterium dwie murowane kruchty (zakrystię i lożę kolatorską), a nawę główną przykryto pozornym sklepieniem kolebkowym, przechodzącym w nawach bocznych w strop prosty[37]. W końcu oddzielono od bryły kościoła wieżę i ustawiono obok na ceglanym podmurowaniu jako wolnostojącą dzwonnicę (w jej miejsce wymurowano babiniec z wejściem głównym do świątyni)[38]. Wystrój wnętrza przebudowanego przez Pawlikowskiego kościoła w Medyce przedstawia zachowany w zbiorach wrocławskiego Ossolineum rysunek Szczęsnego Morawskiego z 1850 r[39]. Stąd też wiadomo, że drewniane brusy ścian pokryto od wewnątrz warstwą bielonego tynku (w trakcie remontu świątyni odkryto pod tynkiem zbrojenie trzcinowe), a w ołtarzu głównym znajdował się barokowy obraz Chrystusa ze św. Piotrem i Pawłem. W nawach bocznych przy prezbiterium stały dwa ołtarze boczne ze starymi obrazami Najświętszej Maryi Panny i Pana Jezusa Ukrzyżowanego[40], dwa nowe ołtarze, ufundowane przez G. Pawlikowskiego, ustawiono po obu stronach naw w miejscu oddzielającym starą część kościoła od przybudówki. Zdobiły je obrazy przedstawiające św. Jana Gwalberta (imiennika fundatora) oraz Wszystkich Świętych. Do aranżacji wnętrza wykorzystano też stare, „snycerskiej roboty” obrazy: Najświętszej Maryi Panny i św. Anny, które zdobiły kościół jeszcze w 1 połowie XVIII w. Zawieszono je po obu stronach prezbiterium nad wejściem do zakrystii i loży kolatorskiej. Ponadto przy ścianie prezbiterium zawieszono nową ambonę z przedstawieniem Ducha Świętego (Gołębicy), którą nakrywał hełm z krzyżem i pozłacanymi tablicami dekalogu. Dekoracje ołtarzy i ram obrazów były dziełem złotnika lwowskiego Jana Gartnera[41]. Tak przebudowany i wyposażony kościół parafialny w Medyce został w 1850 r. poświęcony pod wezwaniem św. Apostołów Piotra i Pawła[42].
Pod koniec XIX w. przeprowadzono kolejne remonty świątyni: w 1879 r. odrestaurowano organy kościelne[43], w 1897 r. dach kościoła pokryto blachą sprowadzoną z zakładów w Hucie Trzynieckiej na Morawach[44], a w roku 1900 obiekt został od wewnątrz odmalowany[45] (w 1996 r. polichromia kościoła została poddana rekonstrukcji)[46]. Tak odrestaurowany i przemalowany kościół zwizytował 30 maja 1904 r. biskup sufragan przemyski Karol Józef Fischer[47]. Obiekt nie poniósł większych strat w trakcie działań wojennych z lat 1914-1915[48], a przed wybuchem II wojny światowej zdołano jeszcze pokryć sygnaturkę na kościele i dach dzwonnicy blachą (1929 r.)[49] oraz przyozdobić front ołtarza żelaznymi sztachetami na cementowym podmurowaniu (1932 r.)[50]. W latach 1968 – 1970. parafianie przeprowadzili kolejny gruntowny remont świątyni, w trakcie którego wymieniono zniszczone elementy ścian i więźby dachowej a bryłę kościoła pokryto z zewnątrz nowymi gontami. Niestety, w trakcie remontu pozbawiono wnętrze dotychczasowego zabytkowego wyposażenia (usunięto ołtarze boczne, stare obrazy i balaski nad stopniami prezbiterium). Na elewacji frontowej nad babińcem krzyż uwagę zwraca tzw. Krzyż Grunwaldzki (jeszcze pod koniec lat 50. XX w. wisiała na nim figura ukrzyżowanego Jezusa)[51]. Pierwotnie krzyż stał na postumencie przy budynku dawnej ochronki w Medyce (obecnie siedziby Gminnego Centrum Opieki Społecznej). Do wybuchu II wojny światowej odbywały się przy nim nabożeństwa i uroczystości patriotyczne, następnie został usunięty przez Niemców.
W dniu 20 XII 1988 r. zespół kościelny w Medyce został wpisany do rejestru zabytków pod numerem A-319. Od tamtej pory podlega ochronie prawnej i jest cennym zabytkiem na szlaku architektury drewnianej Podkarpacia.
(oprac. Bartosz Jakubowski)
[1] Archiwum Archidiecezjalne w Przemyślu [dalej AAP]., sygn. TPS 161/1 Medyka, Dekret erekcyjny parafii Medyka wydany przez biskupa Anatola Nowaka w 1927 r.; Schematyzm Diecezji Przemyskiej na rok 1990, Przemyśl 1991, s. 221
[2] Zamek w Medyce wzniesiono najpewniej w 2 połowie XIV w., ok. 1560 r. założenie otoczone było wodami stawu i posiadało bramą wjazdową od strony wschodniej, w 1 poł. XVII w. warownię wzmocniono czterema narożnymi basztami. A. Gliwa, Kraina upartych niepogód. Zniszczenia wojenne na obszarze ziemi przemyskiej w XVII w., Przemyśl 2013, s. 91-92.
[3]AAP, sygn. TPS 161/1 Medyka, kopia przywileju króla Zygmunta Starego z 24 VIII 1509 r. potwierdzającego fundację i uposażenie parafii Wyszatyce przez Władysława Jagiełły; AAP, sygn. 161 Visitatio generalis decanatus Premisliensis sub…regimine…Alexandri Antonii Fredro Ep. Prem. …peractae A. D. 1728 [dalej : Wizytacja bp. Fredry 1728]; AAP, sygn. 165 Acta visitationis decanatus Mosciensis per Wenceslaum Sierakowski Ep. Prem. a. D. 1744 [dalej : Wizytacja bp. Sierakowskiego 1744]; G. Klebowicz, Organizacja parafialna diecezji przemyskiej obrządku łacińskiego w XIV-XVI w., Lublin 2013, s. 342.
[4] G. Klebowicz, dz.cyt., s. 342; AAP, Wizytacja Sierakowskiego 1744 r.
[5] Z. Budzyński, Ludność parafii przemyskiej obrządku łacińskiego w świetle rejestrów metrykalnych z lat 1592-1635. Struktura demograficzna, „Przemyskie Zapiski Historyczne”, R. VI-VII: 1988-1989, s. 88; W „Przyjacielu Ludu” z 1840 r. (t. 1, nr 26 z 26 XII, s. 206) podano, że parafia w Medyce miała powstać już za króla Zygmunta Starego (sugerując się zapewne kopią cytowanego dokumentu z 1509 r.).
[6] Ks. M. Kociubiński, Księża diecezji przemyskiej do roku 1772, t. 2: Parafie, Jarosław-Przemyśl 1989, s. 195, 555; G. Klebowicz, dz. cyt., s. 342.
[7] Ks. M. Kociubiński, dz. cyt., s 195; G. Klebowicz, dz. cyt., s. 342.
[8] AAP., sygn. TPS 161 Medyka, kopia przywileju Zygmunta III Wazy; AAP, Wizytacja bp. Sierakowskiego 1744 r.; AAP, sygn.163 Status et visitatio Ecclesiae Cathedralis Premisliensis nec non Hospitali S. Spiritus, Monasterii monialium S. Benedicti et relatio de statu exesis Premisl. … sedem Apostol. Peractuli A. 1744 [dalej Status…1744 r.]; G. Klebowicz, dz. cyt., s. 342 podaje za wizytacją bp. Fredy rok 1608.
[9] Ks. W. Sarna, Dzieje dyecezyi przemyskiej obrządku łacińskiego Cz. I. Episkopat przemyski o. ł., Przemyśl 1902, s. 225
[10] AAP, sygn. 61 Visitatio decanatus Premisliensis per Adm. Rev. D. Thomam Dąbrowski canonicum Premisl., praepositum Dubecensem et R. D. Albertum Kędzierski notarium suum plebanum in Wykowicen in an. 1646 mense octobri peracta W. 1646 [dalej: Wizytacja bp. Piaseckiego 1646]; AAP, sygn. 163, Stsatus…1744 r.
[11] G. Klebowicz, dz. cyt., s. 342-343.
[12]AAP, sygn. TPS 161/1 , wikariusze katedralni do biskupa przemyskiego, 23 VI 1868 r.; Schematismus Universi Venerabilis Cleri saecularis et regularis Dioecesis Premislienis pro Anno Domini 1868, Premisliae 1867, s. 42.
[13] AAP, sygn. TPS 161/1, dekret erekcyjny bp. Anatola Nowaka z 24 II 1927 r.
[14] AAP, Wizytacja bp Fredry 1728 r., tamże Wizytacja bp Sierakowskiego 1744.
[15] AAP, sygn. TPS 161/1 Medyka, kopia przywileju Zygmunta III Wazy z 11 X 1607 r.; Prawdopodobnie na podstawie tej informacji ks. W. Michna datował budowę kościoła w Medyce na 1606 r. zob. Ks. W. Michna, Pamiętnik historyczny okolic i rodzin w dyecezyi przemyskiej ułożył i napisał ksiądz Wojciech Michna proboszcz w Chłopicach, mps w zbiorach Biblioteki WSD w Przemyślu, sygn. 24.967, s. 72-73; AAP, Wizytacja bp. Sierakowskiego1744 r.
[16] Potwierdzają to odkrywki przeprowadzone podczas remontu kościoła w 2018 r.
[17] AAP, Wizytacja bp. Piaseckiego 1646 r.
[18] A. Gliwa, dz. cyt., s. 713.
[19] AAP, Wizytacja bp Piaseckiego 1646 r.
[20] A. Gliwa, dz. cyt., s. 787, 836, 842, 858, 923.
[21] AAP, Wizytacja bp Fredry 1728 r.
[22] W 1733 r. Jan i Łucja Wojnarowicz ufundowali również do kościoła medyckiego kielich mszalny.
[23] AAP, Wizytacja bp Fredry 1728 r.
[24] Ks. W. Sarna, dz. cyt., s. 423; „Kronika Diecezji Przemyskiej” 1905, z. 1, s. 16; Ks. J. Rąb., Zarys dziejów parafii diecezji przemyskiej, cz. II Majdan-Żyznów, Przemyśl 1973.; AAP, Wizytacja bp Sierakowskiego 1744 r., AAP, sygn. 163, Status…1744 r.
[25] AAP, Wizytacja bp Sierakowskiego 1744 r.
[26] AAP, sygn. 178 Acta visitationis decanatus mosciensis per R. D. Wenceslaum Sierakowski Ep. Prem. A. D. 1753 [dalej : Wizytacja bp Sierakowskiego 1753]
[27] Medyka [w:] Szlak architektury drewnianej. Podkarpackie, Rzeszów 2013, s. 182.
[28] AAP, Wizytacja bp Sierakowskiego 1753 r.
[29] O sklepieniu kościoła w formie kwadratowych, drewnianych płytek informuje protokół z wizytacji bp Fredry w 1728 r.
[30] E. Tarłowa ofiarowała na ten cel 1000 zł., pani Charczewska – 300 zł., natomiast gubernator. AAP, Wizytacja bp Sierakowskiego 1753.
[31] AAP, Wizytacja bp Sierakowskiego 1744 r.; AAP, Status…1744 r.
[32] AAP, Wizytacja bp Sierakowskiego 1753 r.
[33] AAP, Wizytacja bp Fredry 1728 r.
[34] AAP, Wizytacja bp Sierakowskiego 1744 r.
[35] Ks. W. Michna, Pamiętnik historyczny okolic i rodzin w diecezji przemyskiej ułożył i napisał ksiądz Wojciech Michna. Proboszcz w Chłopicach, zbiory Biblioteki WSD w Przemyślu, sygn. 24.967, s.73; Ks. W. Michna (1829-1893), duchowny rz.-kat., administrator i komendarz w Medyce w latach 1858-1867
[36] Idem, Przemyśl i jego okolice. Opisał historycznie ksiądz Wojciech z Zaleszan, Nowy Sącz 187, s.120.
[37] R. Brykowski, Drewniana architektura kościelna diecezji przemyskiej, „Nasza Przeszłość”, t. 46: 1976, s.71.
[38] Świadczy o tym obrys zabudowań kościelnych z 1852 r. przedstawiony na mapie katastralnej Medyki
ze zbiorów Archiwum Państwowego w Przemyślu.
[39] Szczęsny Morawski, Wnętrze kościoła w Medyce („Nowy kościół”), 1850 r., rys. piórkiem, tusz, oznaczenie ołówkiem, sygn. pd. „Szczęsny w Medyce 850”, wym. 27,7 х 19,0 cm, zbiory Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu, Zbiory Pawlikowskich, sygn. Inw. G. 4899.
[40] Wymienione w inwentarzu kościoła z 1744 r. zob. AAP, Wizytacja bp Sierakowskiego 1744 r.
[41] Lwowska Naukowa Biblioteka im. Stefanyka [dalej: LNB] fond 76, cz. III, sygn. 242 Akta dotyczące spraw finansowych i gospodarczych majątku Pawlikowskich1848-1851.
[42] Schematismus… 1851, s. 29; Schematismus…1866, Premisliae 1865, s. 39.; LNB, fond 76, cz. III, sygn. uzupełnić Zawałkiewicz do Gwalberta Pawlikowskiego, 29 II 1851 r.: „Załączam osobno w rulonik upkowaną constalacyę poświęcenia kościoła, zapewne Wielmożny Pan każe w ramki oprawić I tutaj zwrócić do powieszenia w kościele – zapomniano na tem położyć pieczęć biskupią, którą będzie można każdego czasu dołożyć, posełam do przeczytania dekret[…]”.
[43] Sumptem 120 złr. pochodzących ze składek wiernych. AAP., Kurenda przemyskiego konsystorza biskupiego obrządku. łać., z 1880 r. nr 2, s.23.
[44] W trakcie wymiany poszycia dachowego zabytkowego kościoła w Medyce w 2018 r. na starej blasze znajdowały się oznaczenia Huty Trzynieckiej z napisem „TESHEN PRIMA”.
[45] Schematismus…1901, Premisliae 1901, s. 160; „Kronika Diecezji Przemyskiej” 1905, z.1, s. 32.
[46] „Rocznik Archidiecezji Przemyskiej” 1997, Przemyśl 1997, s. 350.
[47] „Kronika Diecezji Przemyskiej” 1905, z.1, s. 32.
[48] O uszkodzeniach kościoła w czasie I wojny światowej informuje relacja ks. Stanisława Kielara z sierpnia 1915 r.: „[…] Kościół parafialny […] ocalał i chociaż uszkodzony jedną kulą, i pozbawiony niektórych przyborów drobniejszych i kilku okien, przedstawia się wcale dobrze […]”. AAP, sygn. TDS II/1, Sprawozdanie o stanie i potrzebach parafii w Medyce 27 VIII 1915 r.
[49] AAP, sygn. TDS XIX/1, Dekanat mościski, Sprawozdanie z wizytacji parafii: Trzcianiec, Stubno i Medyka, 1929 r.
[50] Ibidem , Sprawozdanie z Wizytacji Generalnej dekanatu Przemyskiego zamiejskiego na rok 1932.
[51] AAP, sygn. TPN 161/1, Inwentarz parafii rz.-kat. w Medyce z 1958 r.